Zirveye çıkan yol sessizdir. Kimse görmez, kimse alkışlamaz. O yolda bazen karanlıkta yürürsün, nereye gittiğini bile bilmeden. Belki bitişe çok yaklaşmışsındır, belki yanlış bir yoldasındır fakat o karanlığın içinde bir şey öğrenirsin: ışık dışarıda değildir. Bir kez geçtiğinde, karanlığın içindeki ışığı görmeyi öğrenirsin. Zirvede herkes konuşur, sever, takdir eder. Ama kimse bilmez o yolun kaç kez sessizlikle, kaç kez yeniden başlayarak yüründüğünü. Tercih değildir bu yol çünkü bilirsin, hayalinden vazgeçmenin acısı o yolda yürümekten çok daha acı vericidir.
Benim hikayem stratejiyi fark etmekle başladı.
Çocukken oyun oynarken bile kazanmaktan çok, oyunun nasıl işlediğini merak ederdim. Taşların, hamlelerin, insanların neden öyle davrandığını anlamaya çalışırdım. Kalabalığın içinde sessizdim ama her şeyi izlerdim. İnsanların söylediklerinden çok, ne hissettiklerini okumaya başladım. Dünya bana yavaş akardı, bu yüzden küçük detayları erken fark ederdim. O zaman bunun bir adı yoktu, sadece içimde bir merak vardı. Yıllar sonra anladım, bu merak aslında stratejik düşünmenin ilk adımıydı: sessizce gözlemleyip doğru anda hamle yapmak.
Zamanla o merak beni markaların dünyasına taşıdı. Tasarımı, iletişimi, psikolojiyi, davranış bilimini öğrendim. Farklı sektörlerde çalıştım, yerli ve uluslararası eğitimler aldım. Her proje bir sınavdı. Bazılarında kazandım, bazılarında kaybettim. Ama her kayıpta yönümü biraz daha buldum. Bir marka da insan gibidir; düşer, kalkar, yeniden kurulur. Ve ben, bu düşüp kalkışların içindeki düzeni fark ettim.
Bir noktadan sonra sadece görselin değil, insan zihninin nasıl yönlendirildiğini anlamaya başladım. Reklamın tarihini inceledikçe, fikirlerin nasıl davranışa dönüştüğünü gördüm. Bir mesajın, bir renk kadar sessiz ama bir ordu kadar güçlü olabileceğini fark ettim. Zamanla fikirleri, duyguları ve stratejiyi tek bir çizgiye oturtmayı öğrendim. Chanel’in zarafetinde cesareti, Apple’ın sadeliğinde disiplini, Rolex’in sabrında gücü gördüm. Ve anladım ki duyguyu yöneten markalar sadece sevilmiyor, inanılıyordu.
Ama bu yolda herkes kalamıyor. Birçok markanın o ilk heyecanını, o parıltısını görüyorum; sonra sessizce kaybolduklarına tanık oluyorum. Her ay daha çok reklam veriyorlar ama giderek görünmez hale geliyorlar. Takipçi sayısı artarken güven azalıyor, ses yükseldikçe etki kayboluyor. Trendlerin peşinde koşarken hikayelerini kaybediyorlar.
Bir markanın doğuşuna şahit olup, birkaç yıl içinde kendi enerjisini tükettiğini görmek üzücü. Çünkü biliyorum, o duyguyu yaşadım. Ben de o dönemlerde kararsızdım. Fark ettim ki kaybeden fikir değilmiş, kararsızlıkmış. Çünkü kararlılık, her stratejinin merkezinde duran asıl güçtür. Ve kararlılık, cesaretin sessiz halidir.
Fırsatlar hiçbir zaman kaybolmaz, sadece yer değiştirir. O yönü okuyamayan markalar, farkında bile olmadan kendi son reklamlarını verir. Ama hala zaman var. Çünkü doğru strateji, doğru anda yapılan tek hamleyle her şeyi değiştirebilir. Ve o hamle, ancak güvenin sürdüğü masalarda mümkündür.
Çalıştığım her markayı kendi markam gibi görüyorum. Bir proje bittiğinde sahadan çekilmem; aksine markanın arkasında kalır, ilerleyişini izlerim. Kimi zaman iki farklı markayı aynı masada buluşturur, birbirini tamamlayan iş birlikleri sağlarım.
Çünkü biliyorum ki Türkiye gibi karmaşık bir pazarda, güç yalnız yürüyenlere değil, birbirine inananlara aittir.
Bazı markalar yalnızca ürün satar, bazılarıysa iz bırakır. Ben, ikinci gruptakilerle yürüyorum. Doğru anda harekete geçmeye hazır, cesur ve kararlı olanlarla. Kendini tekrar etmeyen, kendi alanını yeniden tanımlayanlarla. Çünkü her dönem, kendi sessiz savaşını başlatır.
Bugün stratejiler kuruyor, güçlü iş birlikleri yapıyor ve ajansımı yönetiyorum. Ama ufukta çok daha büyük bir şey var. Yeni fikirlerin, yeni birlikteliklerin ve yeni fetihlerin zamanı yaklaşıyor. Biliyorum, bu yolculuk uzun sürecek. Ve sonunda kazananlar, yalnızca doğru savaşlara cesurca girenlerin olacak.